Vandaag begint de dag met echt slecht weer. Het is druilerig, het motregent voortdurend en het is niet echt Portugal weer maareerder een typischHollands herfstweertje. Maar we laten ons er niet door uit het veld slaan en gaan de voorgenomen lange tocht naar de westkust maken. We hebben deze vakantie al vaker in de ochtend wat bewolking of mist gehad en elke keer trok het open rond lunchtijd dus we gokken het er maar op en hopen op beter weer.

We hebben een flink aantal kilometers voor de boeg want we willen vandaag helemaal naar het uiterste zuid-westen van Portugal rijden. Naar de Cabo Sao Vincente oftewel de Kaap St. Vincente. We rijden een lange route via de A22, we pakken deze keer de snelweg richting Lagos, Vila do Bispo en langs Sagres.

Dan komen we in een stuk ruw hoog gelegenlandschap. Rotsig, kaal met veel lage vetplanten. De gele rodezachtere rotspartijen maken plaats voor grijze stijle keiharde steensoorten. Dit ligt hoog boven zeeniveau. Het is keihard en niet uitgesleten.

De vuurtoren op de punt kan je niet bezoeken wantdeze isin het bezit vanDefensie. Ergens wel jammer. Het uitzicht is prachtig... heel leegook wel ergens,met al die oceaan rondom. En met dit regenachtige weer is alles wat grijzig, grauw en het ziet er erg hard, koel en medogenloos uit.

We blijven hier niet al te lang. Het motregent nog steeds en het is koud en winderig op de punt. Dat is wel jammer. We besluiten om langzaam terug te rijden richting Sagres. En als we daar aankomen zien we een groot wit fort liggen. Nou we hier toch zijn, besluiten we dat gelijk ook te bezoeken.



Helaas begint het flink te miezeren. We lopen over de metersdikke fortmuren en bekijken het uitzicht aan alle kanten. Ook dit fort is in renovatie bij de overheid net als de burcht in Silves. De entree kost echt bijna niets. Maar er is niet zo heel veel te beleven vooral niet met slecht weer zoals dat van vanochtend. Je kan er nog naar de rand lopen van de stijle rotskust maar gezien de flinke wind en regenslag besluiten we dat maar niet te doen. Het is te nat, te koud en te gevaarlijk met kinderen.



We bekijken nog een Maria kerkje en een tentoonstelling over de zeevaart en ontdekkingen van Columbus en dan lopen we maar vlug terug naar de auto. Het is nietecht leuk zo.En we besluiten langzaam maar zeker via de binnenroute terug te rijden richting Portimao. Dan kunnen we daar wat gaan eten en de kinderen willen pizza. Onderweg komen we nog een kenmerkend keramiekwinkeltje tegen met allemaal keramieke borden aan de buitenkant als gevelversiering. Erg apart.

Aangekomen in Portimao lijkt het wat lichter te worden. De donkergrijze dikke wolkenpartijen klaren langzaam op en terwijl we onze pizza Margaritazitten te verorberen breekt het wolkendek open en zien we steeds meer blauwe lucht verschijnen. Tegen de tijd dat we klaar zijn is het weer Portugal weer alsof er nooit een regenbui is gevallen. De straten drogen dan ook binnen een mum van tijd op als de zon met felle stralen weer schijnt en de zeewind enkel nog verkoeling brengt.

Zo rijden we de rest van de middag terug naar Albufeira en genieten nog wat na van het zonnetje in het zwembad bij ons appartement.